Vanwege de cognitieve dissonantie (de verwarring die ontstaat door emotionele mishandeling, zie ook mijn andere post). Over het algemeen hebben slachtoffers van narcisme ook niet meteen hun leven terug, zou dat zou zijn zouden ze namelijk er niet zoveel mee bezig zijn. Je ziet het narcisme van een partner voornamelijk in de relatie. Vrienden en omgeving zien het niet, deze zien alleen het masker van degene met narcistische persoonlijkheid. Over het algemeen is deze charmant.
Het is eigen aan de mens gedrag van anderen te willen begrijpen vooral als dit niet te begrijpen is. Als slachtoffer weet je niet dat juist het feit dat dit niet te begrijpen is, de tactiek is om je in die verwarring te houden en je daardoor gemakkelijk manipuleerbaar was. Na een dergelijke relatie kom je in een heel proces terecht met diverse fasen. Kenmerkend is dat je veiligheidsbeeld en het idee wat je van de wereld had wordt aangetast. Je gaat je afvragen waarom ben/ was ik zo gevoelig voor deze man of vrouw, is er een patroon. Over het algemeen kom je dan uit in je jeugd waarin je ook een ouder zult hebben gehad die extern controlerende trekken had. De meesten denken dan ik had ook een narcist als ouder, soms is dat zo maar het kan ook emotioneel arm zijn, autist borderline, ocd enzovoort. Later kom je erachter dat jijzelf intern controlerende trekken had en een mate van emotionele onvolwassenheid met over het algemeen een illusie omtrent de liefde die je 'verdient' (een stukje entitlement waar de narcist ook last van heeft) daardoor past het precies het potje en dekseltje.
De focus begint bij de narcist: waarom deed hij of zij wat hij deed (je kunt daarbij blijven hangen in je slachtofferrol, maar over het algemeen gaat het over naar de fase: wat kan ik doen om dit niet nog een keer te laten herhalen, dit gaat weer verder in een fase van wat zijn mijn eigen trekken, wat kan ik veranderen. Uiteindelijk maak je zelf mooie veranderingen door, werk je vele oude emoties door en komt er een vernieuwde autonome versie van jezelf terug. Maar uiteraard is dit proces voor iedereen net anders en je kunt dus heel lang in fases blijven hangen. Vooral als je nog last hebt van het zwart- wit denken is het in het begin heel belangrijk voor je om zelf 'goed' te zijn dat de narcist 'slecht' is. pas later komen de grijstinten en zie je ook eigen aandeel in de dynamiek als was het maar het aandeel dat je geen duidelijke grenzen stelde en te lang bent gebleven en bleef geloven in de ideale liefde.
Kortom het proces is voor iedereen anders en niet iedereen duikt er even diep in. Zoals gezegd kun je als slachtoffer in een slachtofferrol blijven hangen wat jou in een volgende relatie juist een dader kan maken. Ik heb een dergelijk verhaal als dit, maar net iets anders wel eens eerder hier op quora gezet. Mijn boek gaat over emotionele onvolwassenheid en legt een hoop hierover uit mocht je een lezer zijn. Ik snap dat het lastig te begrijpen is als je het zelf nooit hebt meegemaakt maar psychologische mishandeling is juist door zijn ongrijpbaarheid een heel listig naar iets waar heel veel bewustwording voor nodig is om te begrijpen dat je niet gek bent en dat de verwarring logisch is. Hoop dat dit antwoord je helpt.
Reactie schrijven